Een nieuw jaar, een nieuwe rubriek! Tijdens mijn reizen maak ik veel foto's. Veel ervan gebruik ik voor mijn blogartikelen, een aantal neem ik op in een papieren fotoalbum, sommige deel ik via Pinterest, Twitter of Facebook, maar de meeste staan ergens op een harde schijf. Soms blader of klik ik door deze foto's. Mijn gedachten dwalen af en maken plaats voor de herinnering aan de plek en het verhaal die de foto oproept. Ook foto's die je eerst niets zeiden gaan nu ineens leven. Het verhaal achter de foto wil ik graag met jullie delen. Dus vanaf vandaag een nieuwe maandelijks terugkerende rubriek 'De foto en zijn verhaal'. Ik begin met een bekende foto die ik al op diverse (social) sites heb gedeeld.
Ik heb diverse landen in Afrika bezocht. In de wildparken ging ik op zoek naar de Big Five.Vier ervan had ik inmiddels meerdere malen gespot, maar één ontbrak er nog aan dit lijstje en dat was het luipaard.
Tijdens mijn tweede bezoek aan het Krugerpark in 2009 sliepen mijn vriendin en ik twee nachten in Phalaborwa in de Sefapane lodge. Deze lodge ligt op honderd meter van de Phalaborwa Gate van het Krugerpark, en dus reden we na het ontbijt binnen vijf minuten het Krugerpark in. De mist was nog niet geheel opgetrokken zodat het nog lekker fris aanvoelde.
Tijdens een korte stop op een brug, waar we even uit de jeep mochten om krokodillen en nijlpaarden te spotten kreeg onze gids via de walkie talkie door dat er een luipaard was gesignaleerd.
Yes, dacht ik. Het luipaard ontbrak nog aan de Big 5-lijst. We renden snel naar de jeep en reden naar de plek waar het dier was gesignaleerd.
We waren op de goede plek, want de weg en en de berm stonden vol met auto's. We konden nog een plekje bemachtigen en zagen de katachtige in de boom liggen. Hij keek ons recht aan en was alert. Zijn goudkleurige vacht met zwarte vlekken schitterde in het zonlicht. Ik begon direct met fotograferen. Dan had ik die in ieder geval. Vervolgens een paar foto's vanuit een diverse kijkhoeken. Hij bleef stoïcijns zitten.
Plots klonk er een hard geluid, en direct erachteraan nog een paar keer. Iedereen keek de kant op waar het geluid vandaan kwam. Een toerist was zo grappig om op de claxon te drukken :-(
De boze blikken zeiden genoeg. Ik hield mijn lens echter op het luipaard gericht, want hij kwam langzaam in beweging. Hij was gealarmeerd door het lawaai en de stemmen van de mensen. Hij draaide zich om en daalde af langs de via de brede tak en stam, draaide zich nog één keer om terwijl hij ons aankeek en wilde zeggen: 'Wie was die sukkel die me verstoorde' en verdween vervolgens in het struikgewas.
Wij stonden nog even na te genieten en keken daarna nog verontwaardigd naar de boosdoener. Uiteindelijk vervolgden we onze weg door het park met een fantastisch ervaring rijker.
Ik heb diverse landen in Afrika bezocht. In de wildparken ging ik op zoek naar de Big Five.Vier ervan had ik inmiddels meerdere malen gespot, maar één ontbrak er nog aan dit lijstje en dat was het luipaard.
Tijdens mijn tweede bezoek aan het Krugerpark in 2009 sliepen mijn vriendin en ik twee nachten in Phalaborwa in de Sefapane lodge. Deze lodge ligt op honderd meter van de Phalaborwa Gate van het Krugerpark, en dus reden we na het ontbijt binnen vijf minuten het Krugerpark in. De mist was nog niet geheel opgetrokken zodat het nog lekker fris aanvoelde.
 |
| Luipaard Krugerpark |
Yes, dacht ik. Het luipaard ontbrak nog aan de Big 5-lijst. We renden snel naar de jeep en reden naar de plek waar het dier was gesignaleerd.
We waren op de goede plek, want de weg en en de berm stonden vol met auto's. We konden nog een plekje bemachtigen en zagen de katachtige in de boom liggen. Hij keek ons recht aan en was alert. Zijn goudkleurige vacht met zwarte vlekken schitterde in het zonlicht. Ik begon direct met fotograferen. Dan had ik die in ieder geval. Vervolgens een paar foto's vanuit een diverse kijkhoeken. Hij bleef stoïcijns zitten.
Plots klonk er een hard geluid, en direct erachteraan nog een paar keer. Iedereen keek de kant op waar het geluid vandaan kwam. Een toerist was zo grappig om op de claxon te drukken :-(
De boze blikken zeiden genoeg. Ik hield mijn lens echter op het luipaard gericht, want hij kwam langzaam in beweging. Hij was gealarmeerd door het lawaai en de stemmen van de mensen. Hij draaide zich om en daalde af langs de via de brede tak en stam, draaide zich nog één keer om terwijl hij ons aankeek en wilde zeggen: 'Wie was die sukkel die me verstoorde' en verdween vervolgens in het struikgewas.
Wij stonden nog even na te genieten en keken daarna nog verontwaardigd naar de boosdoener. Uiteindelijk vervolgden we onze weg door het park met een fantastisch ervaring rijker.