Social media heeft zo zijn voordelen. Tijdens de vakantie in Gambia was een van mijn laatste berichtjes op Facebook dat ik de volgende dag weer naar huis zou gaan. Mijn nichtje antwoordde daarop dat zij op mijn terugvlucht zat als purser. Dat beloofde een mooie vlucht te worden.
De volgende dag worden mijn vriendin en ik naar de luchthaven gebracht en na de grensformaliteiten en de benodigde wachttijd worden we met de bus bij het vliegtuig afgezet. We stappen uit en ik zie mijn nichtje al staan, zwaaiend bovenaan de trap. We lopen naar de voorste trap om naar boven te gaan, maar moeten nog even onze instapkaart laten zien. ‘U moet achterin instappen', zegt de Gambiase suppoost. Nou, ik dacht het niet en ik zeg dat ons nichtje daar bovenaan staat. Zonder op antwoord te wachten lopen we door de trap op, de suppoost verbaasd achterlatend.
Een omhelzing en drie kussen verder fluistert ze ons in: 'jullie mogen tijdens start en landing in de cockpit, maar er is maar plek voor één, dus aan jullie de keus wie de start en wie de landing vanuit de cockpit gaat meemaken. Ik kom een van jullie straks halen.'
De keuze is snel gemaakt: mijn vriendin wil graag als eerste, dus ik ga de landing op Schiphol als 'piloot' meemaken. Tijdens het taxiën zie ik langs de startbaan de weinig opwekkende wrakstukken van vliegtuigen. Gelukkig stijgen we zonder problemen op en zijn we snel op hoogte. Beneden me zie ik de prachtige kustlijn van Gambia en Senegal, die bestaat uit mangrovebossen. Een half uur na vertrek komt mijn vriendin terug uit de cockpit met haar ervaringen. We praten bij met ons nichtje, eten, drinken en lezen wat. Een uur voor landing word ik opgehaald.
Ik krijg een plekje in de cockpit, net achter de piloten. Een eenvoudige klapstoel is mijn zitting tot aan de gate. Overigens wordt ik goed vastgesnoerd zodat ik tijdens de landing strak blijf zitten. Ik heb een goed beeld over de cockpit en kan prima meekijken naar de verrichtingen van de piloten. Ik krijg een badge om mijn nek (ik ben nu echt een crewmember), een koptelefoon op zodat ik de gesprekken tussen de piloten en de torens kan volgen en daarnaast krijg ik nog wat instructies van mijn nichtje: 'En als we in de plomp terechtkomen ligt daar het zwemvest en moet je via het cockpitraam naar buiten. Iets te drinken?' Glimlachend sluit ze de deur achter me om aan te kondigen dat we de landing gaan inzetten. Even later verschijnt ze met een blikje cola voor me.
Ik probeer iets wijs te worden uit alle knoppen die bediend worden door de piloten en de cryptische taal die uit mijn koptelefoon komt, maar het enige dat ik begrijp is ons vluchtnummer. Ik maak een paar foto's en de co-piloot biedt aan om ook een paar foto's te maken want hij zit tenslotte nog gunstiger. We vliegen nu boven België en ik zie de in donker oplichtende steden Gent, Brugge en Antwerpen. De piloten geven uitleg over de werking van de communicatie tussen de toren en het vliegtuig. Het blijkt dat we communiceren met de toren van Maastricht. Op de radar verschijnen steeds meer oplichtende puntjes die aangeven dat we niet de enige zijn in het luchtruim. Zodra we Nederland binnen vliegen neemt de toren van Schiphol het over van die van Maastricht. Ik drink mijn blikje cola leeg en luister naar de mannen achter de stuurknuppel die in commandotaal praten met elkaar en met de toren terwijl ze de knoppen in cockpit blindelings bedienen. Ik merk, en zie het aan de hoogtemeter die snel terugloopt, dat we snel dalen.
Het vliegtuig maakt nog een paar bochten en hangt vervolgens recht en bijna stil in de lucht, althans zo voelt het. Een enorme verlichte pijl doemt op in de verte met daarachter steeds duidelijker wordende lampjes. We zijn in positie voor de landing en vliegen recht op ons doel af. De landingsbaan is niet meer te missen.
Ik begin te filmen terwijl de piloten de stuurknuppel vastpakken. Ik hoor een computerstem die aftelt vanaf 10. Bij 0 raken we de grond en schudt het vliegtuig een moment. Direct na de landing buigen we af in de richting van de gebouwen op Schiphol en stoppen we bij de gate. Ik ontkoppel mijn gordel, terwijl de piloten hun logboek met de laatste details bijwerken.
De deur achter mij gaat open en mijn nichtje verschijnt in de deuropening. Ik bedank de piloten, neem afscheid van mijn nichtje en loop samen met mijn vriendin de slurf in op weg naar onze bagage, een leuke herinnering rijker en een ervaring die ik niet snel zal vergeten.
De volgende dag worden mijn vriendin en ik naar de luchthaven gebracht en na de grensformaliteiten en de benodigde wachttijd worden we met de bus bij het vliegtuig afgezet. We stappen uit en ik zie mijn nichtje al staan, zwaaiend bovenaan de trap. We lopen naar de voorste trap om naar boven te gaan, maar moeten nog even onze instapkaart laten zien. ‘U moet achterin instappen', zegt de Gambiase suppoost. Nou, ik dacht het niet en ik zeg dat ons nichtje daar bovenaan staat. Zonder op antwoord te wachten lopen we door de trap op, de suppoost verbaasd achterlatend.
Een omhelzing en drie kussen verder fluistert ze ons in: 'jullie mogen tijdens start en landing in de cockpit, maar er is maar plek voor één, dus aan jullie de keus wie de start en wie de landing vanuit de cockpit gaat meemaken. Ik kom een van jullie straks halen.'
 |
| Wrakstukken naast de startbaan |
De keuze is snel gemaakt: mijn vriendin wil graag als eerste, dus ik ga de landing op Schiphol als 'piloot' meemaken. Tijdens het taxiën zie ik langs de startbaan de weinig opwekkende wrakstukken van vliegtuigen. Gelukkig stijgen we zonder problemen op en zijn we snel op hoogte. Beneden me zie ik de prachtige kustlijn van Gambia en Senegal, die bestaat uit mangrovebossen. Een half uur na vertrek komt mijn vriendin terug uit de cockpit met haar ervaringen. We praten bij met ons nichtje, eten, drinken en lezen wat. Een uur voor landing word ik opgehaald.
 |
| Mangrove Senegal/Gambia vanuit de lucht |
Ik krijg een plekje in de cockpit, net achter de piloten. Een eenvoudige klapstoel is mijn zitting tot aan de gate. Overigens wordt ik goed vastgesnoerd zodat ik tijdens de landing strak blijf zitten. Ik heb een goed beeld over de cockpit en kan prima meekijken naar de verrichtingen van de piloten. Ik krijg een badge om mijn nek (ik ben nu echt een crewmember), een koptelefoon op zodat ik de gesprekken tussen de piloten en de torens kan volgen en daarnaast krijg ik nog wat instructies van mijn nichtje: 'En als we in de plomp terechtkomen ligt daar het zwemvest en moet je via het cockpitraam naar buiten. Iets te drinken?' Glimlachend sluit ze de deur achter me om aan te kondigen dat we de landing gaan inzetten. Even later verschijnt ze met een blikje cola voor me.
 |
| Cockpit Boeing |
Ik probeer iets wijs te worden uit alle knoppen die bediend worden door de piloten en de cryptische taal die uit mijn koptelefoon komt, maar het enige dat ik begrijp is ons vluchtnummer. Ik maak een paar foto's en de co-piloot biedt aan om ook een paar foto's te maken want hij zit tenslotte nog gunstiger. We vliegen nu boven België en ik zie de in donker oplichtende steden Gent, Brugge en Antwerpen. De piloten geven uitleg over de werking van de communicatie tussen de toren en het vliegtuig. Het blijkt dat we communiceren met de toren van Maastricht. Op de radar verschijnen steeds meer oplichtende puntjes die aangeven dat we niet de enige zijn in het luchtruim. Zodra we Nederland binnen vliegen neemt de toren van Schiphol het over van die van Maastricht. Ik drink mijn blikje cola leeg en luister naar de mannen achter de stuurknuppel die in commandotaal praten met elkaar en met de toren terwijl ze de knoppen in cockpit blindelings bedienen. Ik merk, en zie het aan de hoogtemeter die snel terugloopt, dat we snel dalen.
Het vliegtuig maakt nog een paar bochten en hangt vervolgens recht en bijna stil in de lucht, althans zo voelt het. Een enorme verlichte pijl doemt op in de verte met daarachter steeds duidelijker wordende lampjes. We zijn in positie voor de landing en vliegen recht op ons doel af. De landingsbaan is niet meer te missen.
Ik begin te filmen terwijl de piloten de stuurknuppel vastpakken. Ik hoor een computerstem die aftelt vanaf 10. Bij 0 raken we de grond en schudt het vliegtuig een moment. Direct na de landing buigen we af in de richting van de gebouwen op Schiphol en stoppen we bij de gate. Ik ontkoppel mijn gordel, terwijl de piloten hun logboek met de laatste details bijwerken.
De deur achter mij gaat open en mijn nichtje verschijnt in de deuropening. Ik bedank de piloten, neem afscheid van mijn nichtje en loop samen met mijn vriendin de slurf in op weg naar onze bagage, een leuke herinnering rijker en een ervaring die ik niet snel zal vergeten.