Na een rit van een half uur verruilen mijn vriendin, onze gids en chauffeur, en ik de verharde weg voor een zandpad. Onze jeep graaft zich een weg door het mulle zand en na tien minuten zien we het bord Makasutu. We zijn er.
We worden direct aangesproken door een paar verkopers van het kunstnijverheidscentrum, maar met een 'We will come back later' laten we de kunstenaars even rechts liggen.
We nemen plaats aan een van de tafels in de open ruimte waar we een kopje koffie krijgen met een paar koekjes erbij. Alles gaat hier heel relaxed en niemand is gehaast.
Het Makasutu Cultural Forest is gesticht door de Engelsen James English en Lawrence Williams en ligt ten zuidoosten van de internationale luchthaven, rond een van de vele kreken (zijtakken van de Gambia rivier). Makasutu betekent 'heilig bos' in Mandinka, een van de lokale talen. Het cultuurhistorisch park is een plek om kennis te maken met de lokale mensen en cultuur. Het park bestaat uit mangrovebossen, wetlands, savanne, palmbossen en een kleurige fauna van vogels, varanen en bavianen.
We starten met een tochtje met een pirogue (uitgeholde kano) door de mangrove. De peddelaar achterop stuurt het bootje behendig door de mangrove, terwijl wij genieten van de natuur.
Na een halfuur leggen we aan bij een steiger en lopen we via een bospad terug naar de centrale ontmoetingsplaats.
We vervolgen onze natuurwandeling op zoek naar apen, mangoesten, vogels, varanen en bavianen. We dringen verder het bos in en ontdekken een kleine boerderij. In een hutje zit een oude man, die volgens de gids 105 jaar oud is. Deze 'holy man' is een van de oudste Maribou's (toekomstvoorspeller en medicijnman) van Gambia. Hij leest de hand van mijn vriendin door een spiegeltje te plaatsen in haar handpalm. Hij brabbelt een paar onverstaanbare zinnen, maar voor de gids is het duidelijk: hij belooft een lang leven vol voorspoed. Natuurlijk is een kleine bijdrage voor dit goede nieuws welkom.
We worden direct aangesproken door een paar verkopers van het kunstnijverheidscentrum, maar met een 'We will come back later' laten we de kunstenaars even rechts liggen.
We nemen plaats aan een van de tafels in de open ruimte waar we een kopje koffie krijgen met een paar koekjes erbij. Alles gaat hier heel relaxed en niemand is gehaast.
Het Makasutu Cultural Forest is gesticht door de Engelsen James English en Lawrence Williams en ligt ten zuidoosten van de internationale luchthaven, rond een van de vele kreken (zijtakken van de Gambia rivier). Makasutu betekent 'heilig bos' in Mandinka, een van de lokale talen. Het cultuurhistorisch park is een plek om kennis te maken met de lokale mensen en cultuur. Het park bestaat uit mangrovebossen, wetlands, savanne, palmbossen en een kleurige fauna van vogels, varanen en bavianen.
Baviaan - Varaan - Mangrove Makasutu |
We starten met een tochtje met een pirogue (uitgeholde kano) door de mangrove. De peddelaar achterop stuurt het bootje behendig door de mangrove, terwijl wij genieten van de natuur.
Na een halfuur leggen we aan bij een steiger en lopen we via een bospad terug naar de centrale ontmoetingsplaats.
We vervolgen onze natuurwandeling op zoek naar apen, mangoesten, vogels, varanen en bavianen. We dringen verder het bos in en ontdekken een kleine boerderij. In een hutje zit een oude man, die volgens de gids 105 jaar oud is. Deze 'holy man' is een van de oudste Maribou's (toekomstvoorspeller en medicijnman) van Gambia. Hij leest de hand van mijn vriendin door een spiegeltje te plaatsen in haar handpalm. Hij brabbelt een paar onverstaanbare zinnen, maar voor de gids is het duidelijk: hij belooft een lang leven vol voorspoed. Natuurlijk is een kleine bijdrage voor dit goede nieuws welkom.
Maribou medicijnman Makasutu Palmboom klimmen |
We bezoeken de palmklimmers die sap uit de palm verzamelen voor palmwijn. Natuurlijk mogen we zelf ook een poging doen om in de palm te klimmen.Vervolgens brengen we toch maar even een bezoekje aan het kunstnijverheidscentrum. De kunstenaars bieden hier hun zelfgemaakte houtsnijwerk, sjaals, kleden e.d. aan.
De lunch bestaat uit domoda, een typisch Gambiaas gerecht van rijst met vis en pindasaus. We hebben een mooi plekje op een plateau boven de bush. De bavianen die tot dan toe redelijk op afstand bleven, worden brutaler en rukken langzaam op richting onze tafels. We eten snel door. Als toetje krijgen we een banaan. Dat blijkt niet echt handig en vraagt om moeilijkheden. De bavianen belagen ons nu van alle kanten. De Gambianen proberen ze weg te jagen, maar ze dringen toch door tot onze tafel en proberen alles te grijpen. Een van de bavianen pakt een bananenschil, een ander heeft bijna een blikje cola te pakken en zelfs een van de loslopende honden krijgt een tik van een baviaan.Wij staan snel op en zoeken een beter plekje, weg van het plateau. Het eten wordt weggehaald en de bananenschillen gooien de Gambianen het bos in. De bavianen gaan er achteraan en verdwijnen in de bush.
Inmiddels hebben leden van de Jola stam plaatsgenomen onder de grote baobab. Zij tonen hun zang en dans en we mogen zelf ook meedoen. Af en toe wordt er met een scheef oog naar boven gekeken waar de bavianen met veel lawaai elkaar achteraan zitten tussen de takken.
We nemen afscheid van Makasutu en kunnen terugkijken op een enerverende dag.
De lunch bestaat uit domoda, een typisch Gambiaas gerecht van rijst met vis en pindasaus. We hebben een mooi plekje op een plateau boven de bush. De bavianen die tot dan toe redelijk op afstand bleven, worden brutaler en rukken langzaam op richting onze tafels. We eten snel door. Als toetje krijgen we een banaan. Dat blijkt niet echt handig en vraagt om moeilijkheden. De bavianen belagen ons nu van alle kanten. De Gambianen proberen ze weg te jagen, maar ze dringen toch door tot onze tafel en proberen alles te grijpen. Een van de bavianen pakt een bananenschil, een ander heeft bijna een blikje cola te pakken en zelfs een van de loslopende honden krijgt een tik van een baviaan.Wij staan snel op en zoeken een beter plekje, weg van het plateau. Het eten wordt weggehaald en de bananenschillen gooien de Gambianen het bos in. De bavianen gaan er achteraan en verdwijnen in de bush.
Inmiddels hebben leden van de Jola stam plaatsgenomen onder de grote baobab. Zij tonen hun zang en dans en we mogen zelf ook meedoen. Af en toe wordt er met een scheef oog naar boven gekeken waar de bavianen met veel lawaai elkaar achteraan zitten tussen de takken.
We nemen afscheid van Makasutu en kunnen terugkijken op een enerverende dag.